طلاتم برگهای شب مرا در حجم اندوه اشکالاش نمی برد ، عروس آسمان پیدا نیست ، اما تور سفیدش حاله نرم ،بر مهتاب امشب افکنده و بیش از هر چیز حجم این سکوت را  موسیقی کلام جیر جیرکی پر کرده است که در آسیابان سیاهی می غلتد.

تفکر معصومانه ی بعد از احساساتم ناشی از پلیدی غبار خاطراتی است که مرا در این مثلث نهادینه بر تلاش افکارم در غریق فرو رفته در آتش عشقی نگه میدارد که آینده اش را عبوسانه نگاه میدارم .!

فانوسی نمانده و بر دریاچه اشکهایم ناخدای وفا ، طلسم شده است . حدیث کلام زیاد شده اما اندیشه در جاده ای می تازد که  (وضوح  عادتهای قبلم را تسکین بخشد). کرکیت فرش محبتت را که سالهاست با دستان پینه بسته ام چنگ میزنم ، اما بر رنگ دانه این فرش شکلی نبافته، دار قالی شکست !! نه این بار باید روح  روان کلمات را در حصار قلم بیاندازم تا ببینم آیا تو این بار با من می مانی ؟!

                                                        ****

از اسمان غیب دستان اشاره مرا میخندانند ، چون حضور تو تجسم خیال عاطفه ها هم نیست و صداقت کلام، مفهوم ناگنجیده ی ارزشهای پوچ است . بگذریم ........

آرمان حقیقی به مقصد نخواهد رسید. ترس از جدایی تنش افکارم را گرفت ، ایا چیزی نیست ؟!

اقناع ادمی بر وقایع افتاده ، تنگدستی زمانه را می فهماند و ارزش گلایه ها ، پاسخی چون سکوت را در بر نخواهد داشت !!

قلم گردان می نویسد از گامهای خروشانی که به عشق ساحل می نوازند و از حجرت تن زلال حقیقت از صافی صداقت.از نوک تا ته این قلم را فشار مویرگ تنیده به انگشتان ترک خورده دستان روزگار من ، تنگ در آغوش می انگارد، تا آنچه را مینویسد ندای درونی ام باشد !.

                                                                         ****

(کپر) : آرامشگاه حکم ران گندم زارها : مرا به ستوه عبادت وام بدار تا زمین بذر افشان، خانقاه ازراعیل مرا آسوده تر برچیند. چون گناه بار کینه ها و حسرت توزیهایی عشقی بوده ام که بساط بازیش را در هر لحضه دروی ، پهن تر کرده ام و بار صلابت غم افروخته بر دوشم را عادت همیشگی ام کردم تا توشه ذائقه ام را سیراب تو گردانم .!!

بار گران سنگ افکار ناشایستم را ، بر حضور طمع سه سال عمر اضافه ام بنما ! توبه پذیران خفاش عادت شبانه اند!!

اما تو مرا صلابت سبز عطا کردی که بر مشام افکارم شراب سرخ می بخشدو جویبار چشمه محبتت را قلاب ماهی تن ساده ... من کردی !

نوباوه این نوید بکر را داروگ بهار ، آرزویم ، میخواند که در راه وصالش تو راهنما خواهی بود !!. و هم اکنون در لجن زار عشقش بر قایقی سبز برگ در انتظار او خفته ام. 

  در گذرم از تمام (خوبی ها)

به وصال تو چشم دوخته ام ... ای تمام نا امید من !

ای که تیغ دستانم تا گلوی تو به مساحت یه مرگ هست !

مرا دریاب  و کمی به وسعت عمرم شادی ببخش.

ای که در عذاب کفر (تو) سوخته ام ، اندکی به احساس مرده ام ایمان بده.

تو را به التماس خودم، تو را به این نیاز برهنه ام ، اندکی هم برای (تمام من) لخت شو....!! 

وقتی که راه خسته گی هایم - به پناه شب رمیده ام

خواستم تا در آرامش- کمی به سکوت سایه ها - ستاره های شهر را بشناسم !!

اما- چه انتظار بیهوده ایست

وقتی نمیدانستی به دور از -شهر

و در آن گوشه های - دور

رنگ محبت

پناه گاهی برای - هجوم هوس ها و طعنه هاست .

ای وای بر این - مرد

ای داد بر این - درد.....

 عجب آرامشی دارد خیال ما !!!

دلم از غصه لبریز و 

تنم از اشک خیس

هوای گفتگو دارم

کسی در خاطرم نیست .

خداوندا

بگو تعبیر این تقدیر کیست ؟!! 

موسوی

02/1391  1:00

 تو به صداقت من ایمان نیافتی و در کجا کج ذهنت به دنبال دریچه ای میگردی که هیچگاه نخواهی یافت و سر درگم و هاج واج خیره به پنجره تا ساعتها ایستاده برگ تاریخ ورق به پشت میزنی و به سنگ دل تندیس شکست میتراشی و بیهوده انتظار حرف محبت کسی میشوی که سالها تو را به مداومت افکار پوچ دعوت کرده است.

بیا و صلیب غم از شانه های استقامت دل بیفکن، بذر شادی بپاش و به تولدت ایمان بیاور تا خودت را باور کنی، من هم خرجین به دوش به زمانه پشت خواهم کرد. بغل به کوهستان زندگی خواهم زد و به استقامت راه خواهم رفت تا ریزش عشق تو مرا به گورستان آرزوهایم چال نکند.

اما عکس تو را از طاقچه دل بر نخواهم داشت تا غبار خاطرات به رخت ، گرد ایام بپاشد و رنگ تاریخ بگیری و چهره ات را از نگاه هر صبح من محو کند و رفته رفته در کجاوه کودکی باورهایم به بلوغ بی تو بودن ها عادت کنم.و سعی میکنم تا حرفهایم را مشکی بنویسم و انشاء زندگی را خوب تمرین بکنم و همیشه کلمات سخت املاء را درست بفمم!! تا الگوی شاگردی خوب باشم و برای دیگران زندگی کنم !!!!!!

از این پس همیشه دستمال با خود خواهم داشت و کفشهایم را واکس زده خواهم پوشیدو اگر به خانه برگشتم پاهایم را خواهم شست، خانه دل جارو خواهم زد و هتلی خواهم ساخت سفره شام خواهم داد و درختهای بید را از ریشه جدا خواهم کردو سیب خواهم کاشت تا همه بردارند و تلاش خواهم کرد تا بیگانه صحبت کنم.

خداوندا ببخش مرا

خورشید افکارم غروب کرده  و آسمان نگاهم نیلی شده است نقاب رویم بردار تا فانوس راه را بهتر ببینم.

زنجیر استقامت پایم را خواهم شکست به دست بند قانع خواهم بود . ریشهای صورتم را خواهم تراشید و در باطلاق زندگی چکمه خواهم پوشید

تو اما تو اما غنچه مرا به آفتاب مهرت نزدیک کن و نردبان وجودم را وصله  ی عشق بزن تا به ....... ایمان بیاورم

19/1/87

9:30 پارک ساحلی 

 زندگی جز گذر حادثه های تلخ و شرورت نگاهای درهم؛ لابلای حجم سنگین سکوت دسته ی کلاغان و جز تکرار صدای مرغ بوتیمار چیزی برایم به ارمغان نیاورد

سکوت نابهنجار تلخ لحضه های غربتم، نگاه به معصومیت وجودم رشته کلام آرزویم را بریده و آخرین حرف برایم خداحافظی ، رستن نخل خیال و پوشش بغض دلم ، برای رفاقت همیشگی با تو بوده است.

دست تقدیر حلقه سیاه بخت به انگشت خیالم کرد و عروسی با خاطرات تلخ و شب حجله ی فقر را تاج خوشبختی ، از پر سیاه کلاغان ، برایم ببفت.

خدایا طاقت صبرم شکست...

مرا ببخش به خاطر حظور بی اراده تو بر صفحه ء دفترت

 میدانم که در پرتره خیال تو هزار کبوتر آرزو پرواز میکند که سرانجام مقصد  هر یک بن بست خاطره ناب خواهد شد.

میدانم که ضلالت لحضه آخر به هزار آه نمی ارزد پس بیا و بار سبک گردان و غیغوله از دوش فرونه تا در مرداب کوچکمان آب بازی کنیم و معصومانه به کودکان ذهنمان لبخند بزنیم تا ایام را طی کنیم.

بیا تا حلقه وفا به نام طلسم شادمانی بر انگشتان آرزویمان بپوشیم و دست در دست هم به تکاپو ، لانه ای جستجو کنیم. و با هم قصیده من و تو را به عشق آزین کنیم و هر یک بر سر در خانه دلمان مینویسم تو...

زندگی زیبا خواهد شد نسترن  خواهد رست، باران خواهد زد

بگذار به تکاپوی دانه با هم راه برویم و گلدان خاطره را هر روز آب پاشی کنیم،شاید فردایی نباشد.

بیا تا آشیان بنا نهیم و به مداومت ثانیه ها پشت کنیم و به عبث و هوس آب زلال صداقتمان را بپاشیم و سعی کنیم همیشه ی آفتاب را تا ساعت 7 بنشینیم که شاید آخرین غروب همین باشد؛ پس سعی کنیم همیشه ی  عشقمان را با غروب نقاشی کنیم.

بگذار با هم به میان باغچه ها سرک بکشیم و ماه عسلمان را  همیشه به میهمانی شهر کودکیهامان برویم .

 بگذار تا برای هم هر روز جشن تولد بگیریم ؛ و قلبمان را هر روز کادوی هم بدهیم،تا من و تو تکرا ر دوباره هم باشیم.

بگذار تا قفس دلتنگی ام را به کلید اسم تو بشکنم و حظور تو را برای همیشه آزادی بنامم.

بیا تا شجاعت دلهایمان را در باغچه امید با هم بکاریم و محبت درو کنیم.

بگذار تا به تو بگویم آب و من ماهی تن تو باشم تا هستی من شایسته وجود تو باشدو  با صداقت بگویم اقیانوس وجود من : آیا ماهی تن زلال مرا میخواهی !! و انگاه در تو فنا شوم و بغض سکوت از نیام این کلام سخت از دل بگیرم و بگویم همیشه ی من دوستت دارم و دیگر هیچ...

11:32

 گیج شده ام ...

هر آنچه که انسان را به شکست بکشاند به پیروزی هم خواهد رساند.تصمیم از آن توست.

                                           *** 

 شکست  تنها فرصتی هست که همیشه تکرار خواهد شد.

                                            *** 

همیشه در شکست ،علم ثبات بیشتری خواهد داشت. اندیشه ات را به شکست عادت بده،تا به عادت پیروزی برسی. 

                                            *** 

همیشه برای خواسته هایت تلاش کن .اما،هیچ وقت برای نداشته هایت ارزشی قائل نشو.

                                            *** 

 هر آنچه که آدمی نتواند،گذشت زمان انجام خواهد داد؛ما فقط به زمانی احتیاج داریم که به موقع گذشت کنیم .

                                            ***

انسانها به جای اینکه با چشم ببینند و با عقل بسنجند، با عقل میبینند و با چشم تصمیم میگیرند.

                                            ***

تصمیم باید قاطع باشد، خوب و بدش مهم نیست !

                                                                                                                                                    ***

چیزی که دیگران به تو نسبت میدهند حقیقت ندارد ، مگر آنکه تو خودت را باور نداشته باشی !

                                            ***

بدتر از اشتباه ، تکرار اشتباه است .

                                            ***

خودخواهی لذتیست که یک طرف مزه اش را میچشد !!

                                            ***

کلاغ داستانی نباش که به مقصد نمیرسد ؛ قصه ساز داستانی باش که کلاغ را به مقصد میرساند.

                                            ***

 پس از سکون ماه و سکوت خورشید تاریکی همه جا را خواهد پوشاند و فرشته ها یکی یکی به ابدیت خواهند رفت !